1. Czas najwyższy wyruszyć w świat

Rany to już dzisiaj!

W końcu mogę się przeprowadzić do swojego nowego mieszkania w samym centrum Londynu. Wyobrażacie to sobie? Nie dość, że będę mieszkać w okolicy sławnych osób, to jeszcze kurna mam bardzo blisko Galerię Handlową! No po prostu brak słów.

Dobra , najwyższa pora się zbierać, bo jestem umówiona z doradcą mieszkaniowym o 11:00, a ponieważ już dochodzi dziesiąta, no więc… Niby wiem, że to jeszcze mam godzinę przed sobą, no ale zanim ubiorę się, zjem razem z moją psinką śniadanie, następnie trzeba jeszcze wypuścić Lunę na podwórko, nie wspominając oczywiście o dojeździe na miejsce.

Po zasłaniu łóżka, udałam się do łazienki na poranną toaletę, w której skład wchodzi: umycie twarzy, wyszorowanie ząbków, zrobienie make-up, no i oczywiście trzeba się wtedy również ubrać. Przeważnie zajmuje mi to z dobre pół godziny, ale ponieważ dzisiaj się śpieszę, udało mi się to jakoś skrócić do dziesięciu minut. Ale za to efekt był zniewalający.

Jeszcze tylko szybkie śniadanko i wyruszamy w drogę.

- Dzień Dobry Emily – przywitałam się z naszą kucharką, gdy tylko przekroczyłam próg kuchni – Co dziś dobrego na śniadanko?

- Jako, iż to jest twoje ostatnie śniadanie przed przeprowadzką – zamieszała łyżką w garnku – to stwierdziłam, że być może naleśniki z czekoladą i truskawkami będzie w sam raz.

- Ale jest oczywiście do tego sok jabłkowy? – zapytałam sięgając po sztućce.

- Oczywiście skarbie – położyła mi na stole talerz z jedzonkiem – Smacznego skarbie – uśmiechnęła się, po czym wróciła do gotowania.

- Rany, kto będzie mi tak dobrze gotował – zapytałam z pełną buzią naleśników, dzięki czemu Emily się zaśmiała – A tak przy okazji – dodałam po połknięciu porcji – gdzie jest mój maluszek?

- Prawdopodobnie gdzieś się tutaj pałęta, bo przed chwilą zjadła swoje śniadanie. A teraz prawdopodobnie znajdziesz ją na podwórku.

- Oby tylko nie naniosła znowu błota, bo inaczej zacznę się porządnie zastanawiać, czy wziąć ją ze sobą.

- No chyba ją tutaj nie zostawisz?- zapytała wystraszona kucharka – Dobrze wiesz, że twoi rodzice ją wyrzucą z domu, jak tylko się dowiedzą, że ten psiak tutaj mieszka.

Taa… moi rodzice jeszcze nie wiedzą o tym, że ostatnio do naszej rodziny dołączył nowy członek. Ale to tylko dlatego, iż obydwoje nie znoszą zwierząt, gdyż jak to twierdzą: „Zwierzaki przynoszą do domu tylko pasożyty, które później żerują na człowieku”. No nic… najważniejsze, że Luna pojedzie ze mną do swojego nowego domku, którego mam nadzieję, że nie rozniesie w pył.

- Dobra Emily, my się już powoli zbieramy – ucałowałam ją w policzek, po czym sięgnęłam po smycz –Aha, żebym nie zapomniała… czy mogłabyś proszę zadzwonić jeszcze dzisiaj do tej ekipy od przeprowadzek, żeby jutro przetransportowali do mniej moje rzeczy? Ja zabiorę ze sobą dzisiaj tylko dwie walizki, a oni niech dowiozą resztę najlepiej jutro.

- Oczywiście skarbie – uśmiechnęła się – A czy masz tam gdzieś jeszcze miejsce na trochę jedzenia? Bo przygotowałam ci trochę tych twoich naleśników i coś na dzisiaj, żebyś mogła przetrwać do jutra.

- Oj Em, przecież dobrze wiesz, że dla naleśników zawsze znajdzie się miejsce – ucałowałam ją, a następnie szybko uciekłam z prowiantem do garażu, gdzie na całe szczęście czekała na mnie wraz z naszym lokajem ( czy wspomniałam, że rodzice mają tutaj zatrudnioną służbę? I to wraz z ochroniarzami ) moja ukochana psinka.

- Ojeju, dziękuję ci bardzo Edwardzie za znalezienie jej – odebrałam pieska z jego rąk, po czym wsadziłam Lunę do samochodu na tylne siedzenia. Następnie obeszłam moje cudeńko i wsiadłam za kierownicę. No to żegnaj mój rodzinny domku. Czas najwyższy wyruszyć w świat.